Biografia Jana Pawła II

Karol Wojtyła urodził się 18 maja 1920 roku w Wadowicach. Był drugim synem Karola Wojtyły seniora i Emilii z Kaczorowskich. W księgach parafialnych kościoła Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny zanotowano, że został ochrzczony 20 czerwca 1920 roku i otrzymał imiona Karol Józef. Karol po ojcu, Józef po marszałku Piłsudskim, Józefie z Nazaretu i swoim wuju.

Rodzina Wojtyłów żyła skromnie, utrzymując się z pensji ojca, który pracował jako urzędnik w Powiatowej Komendzie Uzupełnień. Matka pracowała dorywczo jako szwaczka i zajmowała się dziećmi. Brat Edmund starszy od Karola o 14 lat, uczył się w wadowickim gimnazjum, a później studiował medycynę w Krakowie. Karol był chłopcem wesołym, utalentowanym i jak większość rówieśników – każdą wolną chwilę lubił spędzać na powietrzu. Latem grał w piłkę nożną, zimą jeździł na nartach.

Na beztroskę dzieciństwa rzucała cień choroba matki. Choć opieka nad młodszym synem sprawiała jej wiele trudności, wiązała z nim wielkie nadzieje. „Mój Lolek zostanie wielkim człowiekiem” – mawiała.

13 kwietnia 1929 roku Emilię zabrano do szpitala. Lolek był wówczas w szkole, a gdy wrócił do domu, sąsiadka, a zarazem jego nauczycielka powiedziała: „Twoja matka umarła”.

Dzień po pogrzebie Lolek wraz z ojcem i bratem udali się na pielgrzymkę do Sanktuarium Maryjnego w Kalwarii Zebrzydowskiej. Zarówno wówczas jak i później było to dla niego miejsce szczególne.

Pocieszeniem dla dziewięcioletniego Karola był brat. Wprawdzie studiował w Krakowie, ale gdy tylko przyjeżdżał do domu, każdą chwilę spędzali razem. W wieku 26 lat Edmund zmarł nagle, ponieważ zaraził się szkarlatyną od pacjentki. Był to dla Lolka ogromny wstrząs.

Ojciec ze wszystkich sił próbował wynagrodzić mu utratę najbliższych. Był największym przyjacielem chłopca.

We wrześniu 1930 roku Karol wstąpił do Państwowego Gimnazjum Męskiego im. Marcina Wadowity. Była to świetna szkoła z tradycjami, w której wykładali wspaniali profesorowie. Z nauką Lolek nie miał żadnych trudności, zawsze był prymusem. Zawdzięczał to nie tylko wybitnym zdolnościom, ale również wytężonej pracy.

Karol wyróżniał się z grona kolegów ogromną pobożnością. Codziennie w drodze do szkoły wstępował na moment do kościoła, modlił się też w ciągu dnia, przed i po jedzeniu, a także w czasie odrabiania lekcji. Częściej niż inni przystępował do komunii, był prezesem Kółka Ministranckiego, a później również prezesem Sodalicji Mariańskiej.

Wielu sądziło, że Lolek zostanie księdzem. I zdawało się, że nic tego nie zmieni, gdy na jego drodze stanął teatr. Stworzone przez nauczycieli języka polskiego Kółko Teatralne łączyło młodzież z gimnazjów męskiego im. Marcina Wadowity oraz żeńskiego – im. Michaliny Mościckiej. Karol Wojtyła grał prawie wszystkie we wszystkich spektaklach główne role, a zdarzało się, że i podwójne. Lolek wyróżniał się też jako recytator.

14 maja 1938 roku osiemnastoletni Karol otrzymał celujące świadectwo maturalne i pożegnał wadowickie gimnazjum. W owym czasie taka matura upoważniała do podjęcia studiów na większości uczelni bez egzaminów wstępnych. W październiku 1938 roku rozpoczął studia na kierunku polonistyki na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie.

Na pierwszym roku studiów Karol zamieszkał z ojcem w rodzinnym domu matki w robotniczej dzielnicy Krakowa – Dębnikach. Zajmowali tam skromne pokoiki na parterze. Pewnego mroźnego okupacyjnego dnia ojciec Karola nieoczekiwanie zachorował. Syn troskliwie się nim opiekował, jednak dolegliwości nie ustępowały. Po kilku dniach ojciec zmarł. Był 18 lutego 1941 roku. Karol Wojtyła, 21 – letni chłopak, został zupełnie sam na świecie.

Po śmierci ojca zamieszkał w zaprzyjaźnionym domu państwa Kydryńskich. Dzięki domowej atmosferze udało się przetrwać Karolowi najtrudniejsze chwile. Pozbawieni możliwości studiowania, Karol i Juliusz Kydryński zatrudnili się w zakładach chemicznych Solvay w Borku Fałęckim. W ten sposób, dzięki życzliwości prezesa tej fabryki, uniknęli, podobnie jak wielu młodych inteligentów, wywózki na roboty do Niemiec. Równocześnie Karol zaangażował się mocno w działalność podziemnej organizacji „Unia”, związanej ze środowiskiem katolickim Krakowa. „Unia” starała się chronić Żydów przed wywózką na śmierć, znajdowała im schronienia i aryjskie papiery.

Popołudniami każdą wolną chwilę Karol i Juliusz poświęcali działalności literackiej i artystycznej. Życie kulturalne Krakowa zeszło do podziemia. Karol zaangażował się w pracę teatru. Dużo pisał. Z tego okresu pochodzą jego dramaty biblijno – historyczne: „Hiob” i „Jeremiasz”, pełne wiary w odzyskanie wolności. Karol Wojtyła prowadził także regularną korespondencję ze swoim polonistą z wadowickiego gimnazjum, dr. Mieczysławem Kotlarczykiem, który po aresztowaniu i wywiezieniu do obozu starszego brata, postanowił przenieść się do Krakowa. Po blisko siedmiu miesiącach gościny w domu Kydryńskich powrócił do skromnego domu przy ulicy Tynieckiej, gdzie zamieszkał z rodziną Kotlarczyków. W mieszkaniu tym odbywały się próby teatralne. Na jednej z nich w 1942 roku Karol niespodziewanie oświadczył przyjaciołom, że zamierza studiować teologię. Był to dla wszystkich ogromny szok. W nocy Tadeusz Kudliński (jeden z bliskich mu ludzi) przeprowadził z nim wielogodzinną rozmowę, w której usiłował namówić go na pozostanie w teatrze. Nadaremnie. Karol Wojtyła wstąpił do tajnego Metropolitarnego Seminarium Duchownego w Krakowie i jednocześnie rozpoczął studia konspiracyjne na Wydziale Teologii Uniwersytetu Jagiellońskiego.

29 lutego 1944 roku Wojtyłę potrąciła niemiecka ciężarówka wojskowa. Karol upadł i nieprzytomny leżał na ulicy. Z tramwaju zobaczyła go Józefina Florek, wysiadła, zatrzymała samochód którym jechał niemiecki oficer. Ten odwiózł go do szpitala, w którym Karol przebywał do 12 marca.

6 sierpnia tego samego roku Niemcy aresztowali w Krakowie siedem tysięcy mężczyzn, Wojtyle ledwo udał się wymknąć. Wówczas arcybiskup krakowski kardynał Adam Sapieha wydał polecenie, by Wojtyła wraz z kilkoma innymi alumnami zamieszkał w pałacu biskupim. Dopiero koniec wojny pozwolił klerykom wyjść z ukrycia i rozpocząć jawne studia.

W tym czasie Karol debiutuje jako poeta na łamach miesięcznika karmelitów „Głos Karmelu” poematem „Pieśń o Bogu ukrytym”.

Od kwietnia 1945 roku do sierpnia 1946 roku pracuje na Uniwersytecie Jagiellońskim jako asystent – prowadzi seminaria z historii dogmatu.

1 listopada 1946 roku książę metropolita kardynał Sapieha osobiście wyświęcił Karola Wojtyłę na księdza. W Dzień Zaduszny świeżo upieczony ksiądz odprawił mszę prymicyjną w Krypcie św. Leonarda na Wawelu.

Jako 26 – letni ksiądz jedzie pociągiem do Paryża, by stamtąd udać się do Rzymu. Rozpoczyna się pierwsza zagraniczna podróż przyszłego Papieża: półtoraroczne studia w Rzymie. Młody ksiądz każdą wolną od nauki chwilę poświęca na zwiedzanie miasta i okolic.

Wiosną 1947 roku udaje się do San Giovanni Rotondo, gdzie uczestniczy we mszy odprawianej przez kapucyna ojca Pio. Udaje mu się dotrwać w kolejce do spowiedzi u ojca Pio. Niektórzy świadkowie twierdzą, że ten wysłuchawszy Wojtyły, klęknął przed nim i przepowiedział, że zostanie powołany na Tron Piotrowy i przeżyje zamach na swoje życie.

Po zdaniu wszystkich egzaminów „z najwyższą pochwałą” 15 czerwca 1948 roku wraca do Krakowa. Na wniosek arcybiskupa Sapiehy młody wikary w gorący lipcowy dzień 1948 zjawia się w parafii Niegowić. Do obowiązków wikarego należało nauczanie religii w czterech wioskach wokół Niegowici, odprawianie porannej mszy, służenie do mszy niedzielnej, udzielanie sakramentów, odwiedzanie chorych i chodzenie po kolędzie. Wieczorami pisał. W tym czasie powstał jego artykuł o księżach – robotnikach. Pewnego wolnego dnia zawiózł go do Krakowa, do redakcji „Tygodnika Powszechnego”. Tekst uznano za bardzo interesujący i zamieszczono na pierwszej stronie.

Ksiądz Karol dużo czasu spędzał z młodymi ludźmi. Organizował dla nich wycieczki do lasu, grał z nimi w siatkówkę a wieczorami siadał do wspólnego ogniska.

W 1949 roku został powołany przez swojego arcybiskupa na nową placówkę. Był to kościół św. Floriana położony w centrum Krakowa. Poza codzienną posługą duszpasterską pracował ze studentami. Poświęcał im swój czas, organizował wędrówki, spływy kajakowe. Turystyczne eskapady miały swój rytuał. Każdy dzień rozpoczynał się mszą, odprawianą na ołtarzu polowym. Z tego okresu pochodzą wiersze publikowane pod pseudonimem Andrzej Jawień i Stanisław Andrzej Gruda oraz dramat o bracie Albercie, wystawiony później jako „Brat naszego Boga”.

Po śmierci kardynała Adama Sapiehy ksiądz Karol dostaje dwuletni urlop, który poświęca na pisanie pracy habilitacyjnej, twórczość poetycką i intensywną naukę języka angielskiego. Praca habilitacyjna pod tytułem „Ocena możliwości oparcia etyki chrześcijańskiej na założeniach systemu Maxa Schelera” została przyjęta przez Radę Wydziału Teologicznego jednogłośnie. Jednak ks. dr Karol Wojtyła nie uzyskał habilitacji, gdyż nie wyraziło na to zgody Ministerstwo Oświaty.

W 1956 roku zaproponowano mu objęcie Katedry Etyki, co było dla 36 – letniego kapłana dużym wyróżnieniem.

W połowie roku 1958 papież Pius XII podpisał nominację Karola Wojtyły na biskupa, który za swoją dewizę wybrał słowa „Totus Tuus” (Cały Twój). W tym czasie napisał dzieło „Osoba i czyn”, przetłumaczone na język angielski.

30 grudnia 1963 roku papież Paweł VI mianował biskupa Wojtyłę arcybiskupem metropolitą krakowskim. Oficjalnie nominację ogłoszono w styczniu 1964 roku. 30 listopada 1964 roku Karol Wojtyła został przyjęty na prywatnej audiencji przez papieża Pawła VI, dającej początek ich długoletniej przyjaźni.

W latach 1962 – 1965 uczestniczy w Soborze Watykańskim II.

16 października 1978 roku po śmierci Jana Pawła I został wybrany na papieża i przyjął imię Jan Paweł II.

Zmarł 2 kwietnia 2005 roku o godzinie 21.37.

Jego wyjątkowy pontyfikat był tak bogaty w zdarzenia i treści, że nie sposób ich opisać w tym miejscu.

Źródło:

Kolekcja Jan Paweł II, Wydanie II

http://www.opoka.org.pl/nauczanie/papiez/jan_pawel_ii/

Przejdź do treści